November regen drukt als zware last op mijn gemoed
Het grauw wat buiten zichtbaar is
Nestelt zich ook bij mij van binnen
Ik weet niet waar ik moet beginnen om te zeggen wat zich meester maakt van mij
Soms zijn er geen woorden, maar gewoon een mistig gevoel, als een grijze brei
Kou tot op het bot, ik voel het van de morgen tot de avond
En als ik me in ‘t zweet werk, wekt dat me ook niet op
Het voelt voornamelijk als een last
Die ik draag, omdat het moet, niet omdat ik het zo leuk vind
Het is mijn passie niet, niet iets wat mij goed past
Dan hoop ik op een avond , een moment
Tussen al het donker door
Dat ik muziek kan maken , want dat brengt me licht
En daar vind ik mijn gehoor
Ook al weet ik me buiten het podium om
Nooit echt een houding te geven
Als ik speel , vergeet ik alles
Dan kom ik even weer tot leven